Bezweet, voor het gevoel haast gekookt en zeker zwaar gedesillusioneerd betrad baanrenner Yoeri Havik zaterdagavond de uit zijn voegen barstende interviewzone van het olympisch wielerstadion van Saint-Quentin-en-Yvelines. Hij en zijn koppelgenoot Jan-Willem van Schip hadden de medaille van hun dromen niet om de nek gekregen.
Anderen, zeker de winnende Portugezen, de zilveren Italianen en de bronzen Denen, waren beter geweest in deze Franse heksenketel. Het Nederlandse koppel moest het doen met de zevende plaats, twee posities lager dan de verrichting drie jaar geleden in Tokio. De teleurstelling was meer dan zichtbaar. Hij droop, vermengd met druppels zweetvocht, van het gezicht van de Noord-Hollander.
29 graden
Zijn verhaal: "We zijn hier als regerend wereldkampioen gekomen. Je hoopt dan het podium te halen, maar dit waren wel heel zware omstandigheden voor een duuronderdeel als de madison. Sprinters kunnen misschien blij zijn met die warmte in deze hal (29 graden, red.). Die rijden tien seconden in het uur. Maar dit is anders. Echt, door de hitte in het stadion is het echt een dun lijntje waar je op balanceert. De Fransman Benjamin Thomas was twee dagen geleden hier nog dominant in het omnium en nu zakt hij er compleet doorheen."
De hartstochtelijk aangemoedigde Fransen werden twaalfde, door het ziedend jagende peloton op een ronde achterstand gereden. Havik (33) en Van Schip (29), een sprinter en een diesel, hadden juist een ronde voorsprong willen pakken, goed voor twintig punten in het klassem*nt, een sprong van positie 12 naar 4. Het was wachten, wachten, op het juiste moment, tot het enorme openingstempo van de koers over 200 ronden, 50 kilometer (gemiddeld 60,1 km/u) begon stil te vallen.
Op 54 ronden van het einde volgde de aanval van de oranjehelmen. Snel werd een halve ronde gepakt. Havik: "We waren bijna rond. Ik weet zeker dat, als we waren aangesloten, we voor brons hadden gereden. Maar het ontplofte voor ons vijf ronden te vroeg, net voor wij aan het wiel zaten."
Wereldkampioenen
De Tsjechen voor hen lukte het wel. Havik: "Met alle respect, daar rijden ze niet echt achteraan. Het is heel anders, als je wereldkampioen bent. Dan komen de anderen in actie. Je hoeft ook niet te verwachten, dat ze het laten gebeuren. Want dat is wielrennen. Je hoopt maar dat je aansluit, voordat de boel in gang schiet."
Yoeri Havik, geboren Zaankanter, nu woonachtig in Avenhorn, had zich strak voorbereid op de olympische wedstrijd. Hij draaide dit voorjaar een trainingskamp op hoogte in Colombia. In de aanloop van Parijs 2024 was er een hoogtestage in Italië. Hij had daar goede ervaringen mee. Over zijn vorm in Yvelines was hij te spreken. Terug op de baan, waar hij in 2022 solo-wereldkampioen was geworden op de puntenkoers, het voelde vertrouwd.
"Ik was drie weken na de stage in Italië best in vorm. Maar denk er wel aan, de hele wereld is hier op zijn best."
Chaos
Dat was te merken in de wedstrijd, waarin de Nederlanders lang afwachtend koersten. Het was ook de bedoeling, krachten sparen voor het einde waarin iedereen gesloopt zou zijn en minder snel zouden reageren. De tactiek was goed bedacht, de uitvoering stokte door de opmerkzaamheid van de oppositie.
In de slotfase ontaardde de race op het larikshout nog in een zekere chaos door een paar valpartijen. Van Schip schudde bij zijn inhaalrace wat al te bruusk met het hoofd, getooid met de grote helm. Hij knalde de Brit die hij inhaalde, Oliver Wood, van diens fiets. Na afloop viel niet te vernemen hoe Van Schip het zelf had beleefd. Hij reed snel de catacomben in. Volgens koppelgenoot Havik had zijn maat last van oververhitting.
Yoeri Havik had bij de Spelen in Parijs zijn wielerloopbaan van een olympisch uitroepteken willen voorzien. In de familie Havik zijn de vijf ringen een groot ding en koppelkoers is iets dat met de paplepel aan de jonge Yoeri is gevoerd. Oom Danny Stam, zoon van drievoudig stayerwereldkampioen Cees Stam, reed met Robert Slippens twee olympische koppelkoersen, in Sydney 2000 en Athene 2004. Hun klasseringen op de madison waren achtste en veertiende.
Wielerfamilie
Van neef Yoeri, de wereldkampioen van Glasgow 2023, werd in de wielerfamilie - ook de Haviken zijn gekende renners - veel verwacht. In Tokio, bij de Spelen van 2021, hadden Havik en Van Schip mogen oefenen. Ze werden vijfde, in een leeg stadion. In het volgepakte stadion van Yvelines zou het anders gaan. Veel familie was vanuit Nederland afgereisd. De verwachtingen bleken te hoog gesteld. Yoeri Havik had oom Danny, een wielercoach, kort na de race nog niet gesproken. Dat zou zeker nog komen. Wat zou Danny straks tegen Yoeri zeggen, was de vraag. Met een zucht: "Dat dit de Spelen zijn."
Weinig onder de vijf ringen is voorspelbaar, zeker in een dollemansrit als de madison om drie begeerde plakken.
